Ukrayna'da durum Rusya'nın istediği gibi gitmiyor değerlendirmeleri üzerine
 |
| Suriye'de fosforus bombalaması |
Savaşın siyasetin bir devamı olduğu doğrudur. Ancak bu verili bir savaşta uygulanan siyasetin ne olduğunu açıklamaz. Uygulanan siyaset "emperyalist bir siyaset" diye noktalayıp, her şeyi açıklamış gibi kenara çekilmek, ondan sonra da savaş hakkında fikir yürütmek objektif olmaktan çok uzak bir yaklaşımdır. O verili savaşta siyasetin ne olduğu -geçmişi ve günceliyle bağlantılı- değerlendirilmesi gerekir. Ancak o zaman savaşın emekçi halklar açısından ne gibi sonuçlar yaratacağı ne kadar sürüp sürmeyeceği, ülke içinde ne kadar yaygın olacağı, kimin kazanıp kimin kaybetmekte olduğu konularında daha objektif bir değerlendirme yapılabilir.
Savaşlar, siyasetin sınırlı ya da sınırsız amaçlarına bağımlı olarak farklı biçim ve süreç takip eder. Rusya'nın Ukrayna'daki savaşın öznel değerlendirmelerinin kaynağı da burada yatar. Ezberci, "savaş siyasetin devamıdır, siyaset emperyalisttir" nokta- gerisi yok.
Yakın tarihe baktığımızda göreceğimiz şudur;
ABD ve NATO saldırdığı ülkelerde "Şok ve dehşet" olarak böbürlendiği savaş taktiğini uygular. Havadan yoğun bombalamalarla yerleşim yerlerini harabe haline getirir, bir hafta içinde on binlerce insan öldürür, bunların yüzde 90'ı, sivildir, onu da "collateral damage" diye geçiştirir, devamında karadan saldırarak yaralanmış olanları öldürür, ülkeyi ve sokakları paralı askerlerin sivillerin üzerinde atış talimi alanına çevirir, kızların ırza geçip devamında evi ailesi ile birlikte yakar, hapishanelerde insanlık dışı muamelelerle kendisine köpeklik yapacak olanları seçer ve eğitir, savaşı başka yöntemlerle devam ettirir.
ABD-NATO nun savaşlarda kısa zamanda belirli ölçüde başarılı olmasının birinci nedeni bu ülkelerde ABD ve-ya da Avrupa vatandaşlarının olmaması nedeniyle Karpet bombasından, fosfor bombasına kadar her türlü bombayı "denemesi" ve kitlesel imha pratiğidir.
Ukrayna'da durum, birçok nedenlerle farklılık taşıyor. Her şeyden önce Ukrayna'da yüzde 22 civarında, yani milyonlarca Rus nüfusu var. Bunun yanında neo-Nazi olmayan, onlara karşı ama çaresiz milyonlarca insan var. Rusya'nın ABD savaş taktiğini uygulamasını beklemek ve bu temelde bir karşılaştırma yapmak, ayni "ne Rusya ne ABD, "Ukrayna iç savaşta kendi derdini kendisi çözsün" ezberci dar kafalılığının ve sol lafazanlık arkasında gizlenen pasifliğin bir göstergesi olabilir.
Rusya'nın birinci hedefinin Donbass bölgesinin tamamen ele geçirilmesi olduğu tartışılmaz bir gerçek. Kiev'e saldırının temel olarak bu planı kolaylaştırmak için olduğu da bariz, çünkü Ukrayna'nın batısında, ülkenin yarısından çoğunda, hiçbir askeri faaliyet yok (başlangıçta askeri üslerin bombalanması hariç).
Rusya'nın bir bütünlük olarak uyguladığı askeri taktiği askere gitmemiş bir "gazetecinin" bile "biliyor" olması, onu zaten "taktik" olmaktan çıkarır. Neyi neyle karşılaştırıyoruz? Karşılaştırmalarda uygulanan somut olarak belirlenmiş "siyasi amaçlar" ne? Siyasi amaçlar hem savaşın pratiğini hem ülke içinde yaygınlığını hem de olası sürecini belirleyici olan etkenlerdir.
Eğer Rusya yakın bir sürede Kırımın ve Donbas'ın tanınmasını, Ukrayna'nın tarafsızlaştırılmasını- NATO ile ilişkilerini kesmesini sağlayabilirse, bu Rusya'nın siyasi amacını gerçekleştirmiş, yani savaşı kazanmış olmasını gösterir. Bu süreç içinde neo-Nazilere büyük darbeler vurabilirse, bu da onun kazanımının daha uzun vadeli olacağına işaret eder.
Bir savaşın kaç gün sürdüğü, kimin niceliksel kaç kayıp verdiği savaşın "Şok ve Dehşet" taktiğiyle mi yoksa başka taktiklerle mi yürütüldüğü konusunda bir fikir verebilir, ama siyasi amaç ve savaş açısından "kayıp-kazanım" konusunda bir fikir vermez.
Savaştan anlamayan ama uzman kesilen gazetecilerin dışına çıkıp, bir uzmanın (Scott Ritter) Ukrayna'daki Rusya taktiğini değerlendirmesini okuyalım;
"Büyük ok savaşı—(savaşta) bir başlangıç. Rusya'nın "stratejik değişimi" hakkındaki haberler üzerine Kiev'deki Ukrayna zafer geçit töreni için kafa karışıklığı içinde kafalarını kaşıyan veya üniformalarının tozunu atanlar için, temel askeri kavramlara yeniden aşina olmak isteyebilirsiniz.
Manevra savaşı konuya başlamak için iyi bir yerdir. Anlayın ki, Rusya "özel askeri operasyonunu" ciddi bir insan gücü açığıyla başlattı- (Rusya)200.000 saldırgana yaklaşık 600.000 (veya daha fazla Ukrayna) savunmacı. Klasik yıpratma çatışması hiçbir zaman bir seçenek olmadı. Rusya'nın zafer kazanması manevra yapmasını gerektiriyordu. Manevra savaşı, fiziksel olmaktan çok psikolojiktir ve taktik düzeyden çok operasyonel düzeyde odaklanır. Manevra, ilişkisel harekettir—kuvvetlerinizi rakibinize göre nasıl konuşlandırdığınız ve hareket ettirdiğinizdir. Operasyonunun ilk aşamasındaki Rus manevrası bunu desteklemektedir.
Rusların savaş alanını kendi avantajlarına göre şekillendirmesi gerekiyordu. Bunu yapmak için, Ukrayna'nın sayısal olarak üstün güçlerini nasıl kullandığını kontrol etmeleri ve bu amacı en iyi şekilde gerçekleştirmek için kendi küçük savaş güçlerini dağınık konuşlandırmaları gerekiyordu.
Stratejik olarak, güney, orta ve kuzey cepheleri arasında manevra kabiliyetini kolaylaştırmak için Rusya'nın Kırım ile Rusya arasında bir kara köprüsü sağlaması gerekiyordu. Kıyı kenti Mariupol'un ele geçirilmesi bu çaba için kritik öneme sahipti. Rusya bu görevi yerine getirdi. Bu karmaşık operasyon gelişirken, Rusya'nın Ukrayna'nın sayısal olarak üstün güçlerini Mariupol operasyonunu bozacak şekilde manevra yapmasını engellemesi gerekiyordu. Bu, birkaç stratejik destek operasyonunun kullanılmasını gerektirdi- aldatmacalar, düzeltme operasyonları ve derin saldırı.
Aldatma kavramı basittir- bir askeri güç, algılanan veya fiili eylemlere yanıt olarak bir rakibi kaynak sağlamaya kandırmak amacıyla belirli bir konuma saldırmaya hazırlanıyor veya fiilen bir saldırı yürütüyor gibi görünmek. Ruslar, Odessa açıklarındaki amfibi kuvvetlerin oradaki Ukrayna kuvvetlerini dondurmasıyla, Ukrayna'daki aldatmacadan geniş ölçüde yararlandı ve Kiev'e yönelik büyük bir aldatmaca saldırısı, Ukrayna'yı güçlerini orada takviye etmeye zorladı. Ukrayna, doğudaki güçlerini hiçbir zaman takviye edemedi.
"Sabitleme" işlemleri de kritikti. Ukrayna, doğuda Donbas'ın karşısına 60.000-100.000 asker toplamıştı. Rusya, bu kuvvetleri tam olarak angaje ve diğer Rus operasyonlarına göre manevra yapamaz halde tutmak için tasarlanmış geniş bir sabitleme saldırısı gerçekleştirdi. Rus sabitleme saldırısı, doğudaki ana Ukrayna kuvvet konsantrasyonunu sabitledi ve onları yatırım yapılan ve azaltılan Mariupol'dan uzaklaştırdı. Kırım'dan Kherson'a yönelik operasyonları desteklemek, Rus kara köprüsünü genişletti. Bu aşama artık tamamlanmıştır.
Rusya ayrıca Ukrayna lojistiğini, komuta ve kontrolünü, hava gücünü ve uzun menzilli ateş desteğini bozmak ve yok etmek için tasarlanmış bir stratejik derin saldırı kampanyasına girişti. Bunun sonucu olarak, Ukrayna'nın yakıtı ve cephanesi bitiyor, manevrayı koordine edemiyor ve anlamlı bir Hava Kuvvetleri kalmadı.
Rusya, Kiev'in kuzeyindeki sahte operasyonlarda yer aldıkları önde gelen birimlerinden bazılarını, operasyonun bir sonraki aşamasını, yani Donbas'ın kurtarılmasını ve doğudaki ana Ukrayna gücünün imha edilmesini destekleyebilecekleri yerlere yeniden yerleştiriyor.
Bu klasik manevra savaşıdır. Rusya şimdi Ukrayna'yı kuzeyde ve güneyde tutacak, kuzey birimleri, Deniz Piyadeleri ve Mariupol'un ele geçirilmesiyle serbest kalan kuvvetleri tarafından takviye edilen ana kuvvetleri, doğuda 60.000 Ukrayna kuvvetini kuşatmaya ve yok etmeye çalışacak.
Bu, en iyi haliyle Büyük Ok Savaşı örneği, Amerikalıların eskiden bildiği ama Afganistan ve Irak'ın çöllerinde ve dağlarında unuttuğu bir şey. Ayrıca 200.000 Rus'un 600.000 Ukraynalıyı nasıl yenebildiğini de açıklıyor. Böylece, Rus tarzı manevra savaşındaki astar- başlangıç sona eriyor."
Yani Ukrayna'daki savaşın gelişmelerine Batı Medyasının kuyrukçuluğunda, sadece onu kaynak olarak alır, yaklaşır ve değerlendirme yaparsak, ulaşacağımız sonucun ne siyasi ne de askeri olarak herhangi bir nesnelliği olamayacaktır.
Doğruları öznel nedenlerle, damgalanma korkusuyla söylememek, bunları "tarafsızlık" ile sulandırmak, çarpıtmak, olası en aşağılık oportünizmdir, emekçi hakları aldatmaktır.
Erdogan A
March 2020
Hiç yorum yok