GÜNÜMÜZDE TROÇKİZM - İdeolojik yenileme arayışında -1
Rusça dan Çeviri Vyacheslav SEMYONOV
İdeolojik "yenileme" arayışında
Goncourt kardeşler ünlü "Günlüğü'nde" bir edebiyat eleştirmeni hakkında yazdılar. (Eleştirmen) Metodunu açıklamadan önce, “Yirmi yıldır sahnede kalmayı nasıl başardığımı biliyor musun?” diye sordu.(Ve cevabını verdi) “Her iki haftada bir görüşlerimi değiştirdim. Eğer hep aynı şeyi söyleseydim, insanlar okumadan benden ne bekleyeceklerini bilirlerdi. ”
Troçkistlerin gelişmiş kapitalist devletlerdeki faaliyetlerini duyduğunda, insanın aklına bu oportünistler gelir. Eğer bizim “eleştirmenimiz” gibi görüşlerini ve taktiklerini değiştirmezlerse, onlara hiç kimse önem vermezdi. Troçkistler siyasi adaptasyon sanatında ustalaştılar veya daha basit bir ifadeyle siyasi olarak ilkesizler. Başka türlü, onların sürekli aşırılıklar içine atlamaları ve ani kıvrımları ve dönüşleri nasıl açıklanabilir? Daha dün en sert bir şekilde kınadıkları şeyler, ertesi gün kendi keşifleri ve kapitalizme karşı mücadeleye “en son katkıları” olarak aktarılıyor.
Bu yüzden hiç kimse her "yeni" Troçkist "inancın" önceki görüşlerinden vazgeçme anlamına gelip gelmediğini emin olarak söyleyemez.
Kendini koruma uğruna “esneklik”. 1970'lerde ve 1980'lerde endüstriyel kapitalist ülkelerdeki Troçkistler, 1968-1969 yıllarında izledikleri “dizginlenmemiş aktivizm” politikasını gösterişli bir şekilde reddediyorlardı. "Herşey mümkündür!" Gerçek somut durumu göz ardı ederek Troçkist liderler o yıllarda “İşçilerin gücü sokaklarda” olduğunu açıkladı ve “isyancı grevler” ve kapitalizmin derhal devrilmesi çağrısında bulundu.
Bilindiği gibi, “saldırgan eylem” taktikleri, emekçi kitlelerin ezici çoğunluğu arasında bir yanıt - ilgi bulamadı. Sol kanat maceracılarının etkisi altına girmiş olanlar bile, geleceği olmadığını fark ettiklerinde aşırı sol kanat hareketinden çekilmeye başladılar. İşte o zaman Troçkistler bu taktikleri “aşırı sol ve sekter” olarak kınayarak kendilerini bu taktiklerden “ ayırmak” için aceleye düştüler.
(..)
Bu durum büyük ölçüde Dördüncü Enternasyonal'in ve onun ulusal “şubelerinin” çok sayıda programlar ve açıklamalar benimsediği gerçeği ile açıklamıştır.
Bunlar nelerdir?
Yeni sözler, eski işler. 10 ila 15 yıl önce Troçkistler kapitalist toplumun anti-tekelci dönüşümüne yönelik hareketi gürültülü bir şekilde kınadılar ve bu hareketi devrimci mücadeleden “vazgeçilmesi” ve kapitalist sisteme “entegrasyon” olarak nitelendirdiler. Quatrieme Internationale, 1969, No. 40, p. 8.
Eğer birey bugün aynı Troçkist liderleri dinleyecek olursa, Dördüncü Enternasyonal kadar dönüşüm için daha kararlı hiçbir savaşçı olmadığını düşünebilir.
Bununla birlikte, Troçkist yakarışların arkasına gizlenmiş olan şeylere daha yakından bakmak, Troçkistlerin işçilerin yaşam standartlarını veya çalışma koşullarını iyileştirmekle hiç ilgilenmediklerini gösterecektir. “Deklarasyonlarının” oportünist karakteri, “kapitalizmin zorla devrilmesi” olmadan kitlelerin durumunu daha iyiye değiştirmenin imkânsız olduğu açıklamalarından anlaşılıyor.
Troçkistler genel demokratik dönüşümler lehine konuştuklarında, uygunluk düşünceleri ile motive oldukları oldukça açıktır. Her zamanki gibi özellikle siyasi olarak daha az deneyimli olan emekçileri kazanmaya çalışıyorlar.
Bu amaçla Troçkistler, Troçki'nin meşhur “Geçiş Programı” na dayanan ve uzun süredir Dördüncü Enternasyonal'in faaliyetlerinde ideolojik bir rehber görevi gören özel bir “geçiş talepleri stratejisi” bile geliştirdiler. Bu strateji, insanın aklına tabansız bir valizi getiriyor: Troçkistler için önemsiz olan şey tam olarak görünüyor, onların gerçek niyetlerinin özü gizleniyor.
(..)
Troçkistlere göre, yapılacak şey kapitalistlerden “kısmi tavizler” kazanmak değil, “planlarına kararlı bir geri karşılık” vermektir. Rouge, 15.III.1977.
Troçkistler sorunu aritmetiğe indirgeyerek sadece onu basitleştirmek le kalmaz, özünü de bozarlar. Sorun, önemli olmasına rağmen, sadece kaç fabrikanın kamulaştırılacağı değildir. Sorun ilkelerden birisidir: özel mülkiyeti giderek kontrol etmek, bütün güçlü büyük şirketlerin faaliyetlerinin kapsamı üzerinde ekonomik ve dolayısıyla politik kısıtlamalar koymak, kapitalist sistemin temellerine vurmaktır.
İşçi sınıfı, pratikte, burjuvazinin ayrıcalıklı kontrolü altında geleneksel olarak ekonomik ve politik alanları işgal ediyor. Büyük bankaların yanı sıra ekonominin kilit sektörlerinin kamulaştırılmasını talep ediyor; finansal reformun demokratik olarak uygulanmasını; bireysel sanayi işletmelerinden bir bütün olarak tüm ülkede her düzeyde işçilerin ve demokratik kontrolün kurulmasını; işsizlik ve enflasyonun keskin sorunlarını çözmek için endüstrinin yeniden düzenlenmesini; ve emekçilerin hak ve özgürlüklerinin güvence altına alınmasını talep ediyor.
Troçkizm, bu talepleri “ikincil” ve “zorunlu olmayan” olarak reddederken, aslında anti-tekelci mücadeleyi kısıtlıyor. Emekçi halkın çıkarlarının “kararlı” şampiyonu olarak kendilerini satmak için ellerinden gelen her şeyi yapsalar da, kitlelerin yaşamını iyileştirmek için verili-güncel önlemleri destekleme söz konusu olduğunda, pratik gerçekte bu mücadelenin muhalifleri oluyorlar.
Burada, GV Plekhanov'un Anarşizm ve Sosyalizm makalesinden şu sözleri hatırlamak uygundur:
“Proletarya ekonomik konumunu biraz daha iyileştirmeye çalıştığında, 'büyük-kalpli insanlar', proletaryayı en şefkatli bir şekilde sevdiklerine yemin ederler, pusulanın bütün noktalarından ve durmuş olan tasımlarına bağlı olarak, hareketin tekerleğine çomak sokarlar, işe yaramaz olduğunu kanıtlamak için ellerinden gelen her şeyi yaparlar. ” George Plekhanov, Anarchism and Socialism, Chicago, 1912, p. 134.
Troçkistler, emekçi halkın gücüne ya da devrimci hareketin tekelci burjuvaziyi demokratik dönüşümleri kabul etmeye zorlama yeteneğine inanmıyorlar. Ama Sosyalizmin bir anda ve herhangi bir hazırlık yapmadan dünya çapında zafer kazanacağından şüphe duymuyorlar. Onların devrimci lafazanlıkları aslında onların verili-özgül devrimci görevler karşısındaki bütün çaresizliklerini gizliyor. Lenin'in sözleriyle Troçkistler, 1920'lerin sol kanat” ideologların " büyük olaylar yaratan güçleri toparlayamama” anlamına gelen, ““büyük günler için bekleme” taktiklerini ödünç aldılar. Lenin, Coll. Works, Vol. 16, s. 349.
Sağduyunun soluna. Geçmişin aşırı sol teorileri, günümüz Troçkistlerinin işçi sınıfı mücadelesinin biçimleri ve yöntemleri üzerine aldıkları “seçici” duruşlarında yansıtılmaktadır. Bu, her şeyden önce, tekelci-kapitazlime karşı mücadelede parlamento gibi burjuva demokrasi kurumlarının olası kullanımını reddetmeleri için geçerlidir. Burada Troçkistlerin akıl yürütme çizgisi ne özellikle yenidir; ne de yeni sonuçlara yol açar.
(..)
..parlamenter nihilizm Lenin tarafından en ciddi bir şekilde eleştirildi. Komünistlerin parlamento faaliyetlerine büyük önem verdi ve parlamentonun iktidar seçkinleri tarafından çeşitli kampanyalar yürütmek ve kitlelerin arkasından karar almak için bir araç olduğu parlamenterliğin burjuva yorumunu reddetti. Bu nedenle Batı Avrupa'daki işçileri “yeni, alışılmadık, oportünist olmayan ve kariyerci olmayan bir parlamenterlik yaratmaya” çağırdı. Lenin, Coll. Works, Vol. 31, s. 98. Lenine göre, burjuva parlamenterlikten çıkış - kurtulma yolu, “temsili kurumların ve seçim ilkesinin kaldırılması değil, temsili kurumların "gevezelik yapılan" ” yerden, "iş yapan" yere dönüştürülmesinde” yatıyordu. Lenin, Coll. Works, Vol. 25, s. 428.
Marksist-Leninistler her zaman bu tutumu aldılar. Parlamentoyu siyasi özgürlükleri savunmak, sermayenin sömürdüğü tüm toplumsal tabakaların taleplerini desteklemek ve Komünist partilerin gerçek demokrasiye ulaşmasını, işçi sınıfını ve tüm demokratik ve yurtsever güçleri birleştirmeyi amaçlayan faaliyetlerini için kullanırlar.
Komünist parlamenterler, tekellere yönelik saldırılarında parlamentoyu etkin bir şekilde kullanırlar.
Troçkizm - İdeolojik "yenileme" arayışında - 2
Çeviri ; E A
2 Haziran 2020
Hiç yorum yok