Sosyal Demokrasinin bir geleceği varmı?-Immanuel Wallerstein

Geçtiğimiz ay, iki önemli olay Sosyal Demokrat partilerin dünyasını damgaladı. İsveç'te, 19 Eylül de, parti seçimi kötü bir şekilde kaybetti. 1914 yılından bu yana en kötüsünü , oyların % 30.9 'u aldı. 1932 yılından bu yana, ülkeyi % 80 defa yönetmişti, ve ozamandan bu yana ilk defa bir merkez sağ parti seçimleri kazandı. Ve bu kötü göstergeyi arttırarak, bir aşırı sağ, göçmen karşıtı parti, ilk defa İsveç parlamentosuna girdi.

Neden bu bukadar dramatik? 1936 yılında, Marquis Childs İsveç- Orta Yol başlıklı ünlü bir kitap yazdı. Childs sosyal-demokrat rejimi altındaki İsveçi , Amerika Birleşik Devletleri ve Sovyetler Birliği tarafından temsil edilen iki aşırı uç arasında erdemli bir orta yol olarak sundu. Isveç etkinbir şekilde iç demokratik siyaseti ile eşitlikçi dağıtımı birleştiren bir ülkeydi. İsveç , en azından 1930 dan bu yana, Sosyal-Demokrasinin dünya-poster-çocuğu, onun gerçek başarı öyküsü olmuştu. Ve bu, çok yakın zamana kadar böyle kalacak gibiydi. Bu poster çocuk yok artık.

Bu arada, 25 Eylül tarihinde İngiltere'de, Ed Miliband İşçi Partisi liderliğini kazanmak için çok geriden geldi. Tony Blair altındaki İşçi Partisi "Yeni Emek" etiketi altında partinin radikal bir yeniden yapılanmasıyla uğraşmıştı. Blair parti de bir orta yol olması gerektiğini savunmuştu - kapitalizm ve komünizm arasında olan değil , eskiden ekonominin temel sektörlerinin kamulaştırılması olan sosyal demokrat program la pazarın gem vurulmamış /kontrolsüz egemenliği arasında. Bu 1930'larda ve daha sonrasındaki İsveç in kinden oldukça farklı bir orta yoldu.

İşçi Partisinin Ed Milibandı , Tony Blairin önemli bir dostu olan ağabeyi David Miliband a tercihi İngiltere ve diğer yerlerde Blairin bir reddi ve biraz daha fazla (daha İsveççe "sosyal-demokrat" ?) İşçi Partisi ne dönüşü olarak yorumlandı. Buna rağmen, (seçildikten) birkaç gün sonra Emek toplantısında yaptığı ilk konuşmada, Ed Miliband bir "orta yol" konumunu tekrar savunmak için (kendi) yolundan çıktı. Ancak, yaptığı açıklamaları "adalet" ve "dayanışma"nın önemine imalarla süsledi. Ve " Biz eski düşünceyi (bir daha geri gelmezcesine döküp atmalıyız) terketmeliyiz, ve yaşamda en altdan daha çok şeyin varlığına inananların taraftarı olmalıyız" dedi.

Bu iki seçim sosyal-demokrasinin geleceği hakkında bize ne söylüyor? Sosyal-demokrasi - bir hareket ve bir ideoloji olarak - geleneksel (ve muhtemelen doğru) olarak on dokuzuncu yüzyıl Alman Eduard Bernstein ın "revizyonizmi" ne dayandırılır. Bernstein, esas olarak ,onların (işçiler) birkere genel seçme hakkını kazandılarmı (o erkeklerin seçme hakkından bahsediyor) "işçiler " seçimleri kendi partisi nin Sosyal Demokrat Parti (SPD) ofisi kazanması için kullanacağını ve hükümeti devralacağını savundu . Bir kez onlar parlemento gücünü ele geçirdilermi , SPD sonra sosyalizmi "yasallaştırabilir" , Ve dolayısıyla, Bernstein sözlerini tamamlıyor, *iktidara giden yol olarak *ayaklanma*gereksiz ve gerçekten aptalcadır.*

Bernstein ın sosyalizm olarak tanımladığı birçok yönden net değildi, buna rağmen, hala ekonominin kilit sektörlerinin kamulaştırılması dahil olarak görünüyordu. Bir hareket olarak sosyal-demokrasinin tarihi, o tarihten bu yana ,yavaş ,ama sürekli, radikal bir siyasetten, oldukça ortayolcu bir eğilime yöneldi.

Partiler Birinci Dünya Savaşı sırasında kendi hükümetleri desteklemek için sıraya girerek 1914 yılında teorik enternasyonalizmi reddetdiler. İkinci Dünya Savaşı sonrasında, Soğuk Savaş ta, Sovyetler Birliği'ne karşı kendilerini ABD ile hizalandırdılar. Ve 1959 yılında, kendilerinin Bad Godesburg toplantısında, Alman SPD resmen, Marksizmi tamamen reddetdi. "bir işçi sınıfının partisinden, Sosyal-Demokrat Parti halkın bir partisi haline geldi" ği (görüş olarak) açıklandı.

Alman SPD ve diğer sosyal demokrat partilerin, o zaman savundukları "refah devleti" denilen toplumsal uzlaşma idi. Bu amaçda , 1950'lerde ve 1960'larda dünya ekonomisinin büyük genişleme döneminde de oldukça başarılı oldu. Ve o zaman (sürecinde) da, bu partiler kendi ülkelerinde, çok sayıda kişilerin aktif desteğine ve bağlılıklarına hakimiyet sağladıkları anlamında, bir "hareket" olarak kaldı.

Ancak, dünya-ekonomisi 1970'lerde başlayan uzun durgunluk içine girdiğinde, ve dünya neo-liberal "küreselleşme" nin egemen olduğu döneme girince, sosyal-demokrat partiler daha ileri gitmeye başladılar. Refah devleti üzerindeki vurguyu bırakıp, sadece piyasanın üstünlüğünün daha yumuşak bir versiyonunun savunucuları haline geldiler. Blair'in "Yeni Emek"(sloganının) tamamı buydu. İsveç partisi, bu değişime karşı diğerlerinden daha uzun dayandı, ama sonunda pes etti.

Bunun sonucu ise, sosyal-demokrasi çok sayıda kişilerin güçlü destek ve bağlılığını harekete geçirebilecek bir "hareket" olmaktan çıktı. O (sosyal-demokrasi) geçmiş yılların tutkusundan yoksun bir seçim makinesi haline geldi.

Eğerki sosyal demokrasi artık bir hareket değilse, yinede bir kültürel tercihtir. Seçmenler hala refah devletinin kaybolan (haklarını) yararlarını istiyorlar. Hala, bugün biraz düzenlilik içinde devam eden, haklarını kaybettiklerinde protesto ediyorlar.

Son olarak İsveç parlamentosu içine aşırı sağ, göçmen karşıtı bir partinin girmesi hakkında bir söz. Sosyal-demokratlar etnik ya da diğer "azınlık" hakları konusunda hiç bir zaman çok güçlü olmamışlardı- göçmen hakları üzerinde daha da az. Sosyal-demokrat partiler her ülkede etnik çoğunluğun partileri olma eğilimini taşıdılar , ücretlerinin ve işlerinin kırılması (nedeni) olarak gördüğü diğer işçilere karşı ,onların (etnik çoğunluğun) alanını savundular,. Dayanışma ve enternasyonalizm görünürde hiçbir rekabet olmadığı zaman yararlı olan sloganlardı. Isveç yakın zamana kadar bu konuyla ciddiye yüzleşmek zorunda kalmamıştı. Ve ne zamanki (zorunda kaldı) , sosyal-demokrat seçmenlerin bir bölümü açıkca aşırı sağa kaydı.

sosyal-demokrasinin bir geleceği var mı? kültürel bir tercih olarak, evet; hareket olarak, hayır.

Immanuel Wallerstein ın Does Social-Democracy Have a Future? yazısından Erdoğan Ahmet tarafından tercüme edilmiştir.. Kaynak http://www.iwallerstein.com/does-social-democracy-have-a-future/