Gramsci ve Troçkizm

Gramsci Troçki'nin Fikirlerini Reddetti
Jose Antonio Egido

Aşağıda Jose Antonio Egido'nun Gramsci' üzerine, "Gramsci Yoldaştan Ellerinizi çekin!" başlıklı son kitabının iki alıntısını veriyoruz . Bunlar Gramsci'nin, JV Stalin'in önderliğindeki Rus Komünist Partisi Merkez Komitesi'nin çoğunluğunun politik çizgisini sürekli olarak desteklediğini ve Zinovyev, Kamenev ve Troçki'nin liderliğine, karşı olduğunu savunuyor. Sonradan, şimdi kanıtlandığı gibi, Rus muhalefet parti grupları bireysel terörizm politikalarına dönüştü. Egido , İtalya Komünist Partisi liderinin görüşlerini, onun yazılarına dayanarak detaylıyor ve Troçki taraftarları tarafından politik, ideolojik ve teorik mirasa uygun gösterme girişimlerinin tarihsel bir temeli olmadığını gösteriyor. Dolaylı olarak, Egido tarafından sunulan gerçekler, Gramsci ile CPSU'nun 20. Kongresi'nin ruhu içinde olanlar arasındaki bağlantının tamamıyle yetersiz olduğunu göstermektedir. Gramsci'nin yazılarının uluslararasında sunulmasının, Sovyet revizyonizminin taraftarları tarafından gerçekleştirildiği ve bunun, İtalyan liderinin yaşamı ve çalışmasının güncel yorumları açısından çok büyük sonuçları olduğu belirtilmelidir.

Gramsci, Troçki'nin fikirlerini tamamen redder

Troçkizm, sürekli  olarak, Che Guevara ve Ho Chi Minh gibi bilinen anti-Troçkistlere yaptığı gibi, “sürekli devrim” teorisine ve Troçki'nin savunduğu diğer pozisyonlara kesin bir şekilde karşı çıkan İtalyan komünist Gramsci'yi de utanmadan kendine maletmeye çalışıyor. 

İtalyan Troçkist Roberto Massari, 1924'te "Gramsci'nin Troçki'nin genel pozisyonlarına olan bağlılığına dair hiçbir şüpheye yer olmadığını " söylüyor. (1) Roberto Massari nin İdeolojik yoldaşı Livio Maitan, Troçkistlerin “Gramsci'nin eserinin özünü haklı çıkarma hakkı ve görevine sahip olduklarını” söylüyor. (2)  Corvisiera , Gramsci'yi Troçki'nin İtalya'daki adamından başka bir şey olmadığı" olarak sunuyor. Bunlar başka bir sahtekarlar grubudur.

Dahası, burjuva sahtekârlarının dikkatle gizlediği şey, Gramsci'nin Lenin ve Stalin tarafından sürdürülen “tek ülkede sosyalizm” tezi üzerine tamamen bağlı kalmasıdır. Troçki, 1922'de iktidardaki proletaryanın “büyük köylü kitleleriyle” çatışması gerekliliğini savundu. (3)

Arico'nun yazdığı gibi, “Troçki'nin köylü kitlelerine derin bir güvensizlik ile aşılanmış tezler, köylülere karşı zorlama yı proleter bir azınlığa yükleme eğilimi, ve proletaryaya köylüye karşı askeri baskı yüklenmesi, ve proletaryanın kendisine askeri bir karakter baskısı sadece yenilgi ile sonuçlanabilir. ”(4)  Bu tez, Lenin'in proletarya ile kırsal alanın emekçi tabakaları arasındaki bir ittifakı ile,  ve Gramsci'nin, işçi, köylü ve aydınların ittifakının oluşturduğu Tarihi Blok inşa etmeleri ile kafa kafaya çatışır. 

Troçki'nin tezi, sosyalizmi sağlamlaştırmak için gelecekte bir zaman olacak olan Batıda ki devrimin zaferi ni beklemek, ancak Ağustos 1917'de Torino işçilerinin isyanının ezilmesini gören Gramsci, bu pozisyon un yanlış olduğunu bilir. Aslında, Batı Avrupa burjuvazisi 1871 Paris Komünü'nden   1939'da İspanya'nın popüler hükümet cephesi isyancıları, Barcelona da 1907'deki ayaklanmaları da dahil olmak üzere, ve1917 ve 1919'da Kuzey İtalya, 1934'te Hamburg, Berlin, Münih, Macaristan ve Finlandiya,  Asturia'nın, Viyana'nın, vb.  demokratik ve devrimci hareketlerini acımasızca ve kanla eziyor. Troçki'nin, Enternasyonal ve Sovyet Partisi'nin önderliğinin çoğunluğuna karşı muhalefetini radikalleştirmeye devam ettiği ölçüde, Gramsci, Troçkiyle çatışıyor. 1922'de İtalyan [Gramsci], Rusların İtalyan fütürizmi üzerine yaptığı bir soruya, açıkça, herhangi bir şefkatten yoksun, kısa bir mektupla cevap veriyor.(5) Dahası, Sardunyalı [Gramsci] soğukluktan Troçki'nin pozisyonlarına karşı çıkmaya doğru geçiş yapar. 1924'te “ Togliatti, Terracini ve diğerlerine ” mektubunda , Troçki'nin, Lenin, Stalin, Buharin, Kamenev, Zinovyev vb. Rus Bolşeviklerine hiç bir zaman ait olmadığını gösteren kanıtları açıkça ortaya koyar.  Troçki'nin, Plehanov'un Menşevikleri , yani Rus reformcuları na yakın olduğunu: 

“Örgütsel konularda o (Troçki) sıklıkla Menşeviklere katıldı, hatta onlara birleşti.” (6)

Lenin, 1910'da Troçki'nin Menşeviklerle olan bağlarını kınadığı zaman Gramsci'nin görüşünü tam olarak doğruladı: 

“ 1903'te o bir Menşevikti; 1904'te Menşevizmi terk etti, 1905'te Menşeviklere geri döndü ve sadece ultra-devrimci sloganlar gösterişciliği yaptı ; 1906'da onları tekrar terketti; 1906'nın sonunda, Kadetler'le seçim anlaşmalarını savundu (yani, gerçekte bir kez daha Menşeviklerle birlikteydi); ve 1907 baharında, Londra Kongresi'nde, Rosa Luxemburg'dan 'siyasi eğilimlerden ziyade bireysel fikirlerin tonları' arasında farklılaştığını söyledi. ”

1914'te Lenin şöyle diyor:“ 1903'ün sonunda, Troçki ateşli bir menşevikti". 1916 Lenin'in bir başka makalesinde Lenin, 

 “Troçki'yle meselelerin esası hakkında tartışmak imkansızdır. Çünkü Troçki, hiçbir görüşe sahip değildir.” 

Troçki, 1912'de hâlâ Bolşeviklere karşı mücadele ediyor. Lenin'in dediği gibi, 

“Tasfiyecilerin bir bloğu , Troçki, Lettsi, Bundist'ler ve Kafkasyalılar ”.

Gramsci, Troçki'nin sadece Bolşevik değil, aynı zamanda Lenin'in ve Bolşeviklerin görüş ve politikalarının tarihsel bir düşmanı olduğunu iyi bilir.

Mayıs 1924'te Como Gölü'nde, Birinci Ulusal Konferansı'nda, Troçki'nin Bolşevik partisinin çoğunluğuna muhalefetini, Sovyet Komünist Partisi'nin hala parti içinde olan aynı liderin pozisyonuna , aynı ayda yaptığı kınamalarını tekrarlayarak, açıkça eleştirdi.

1924 yılının Kasım ayında Troçki'nin Ekim Dersleri başlıklı çalışmasını eleştirdi.

7 Şubat 1925'teki Merkez Komite toplantısında, Gramsci, Troçki'nin, Bolşevik partiye karşı muhalefeti ni somut bir “karşı-devrimci hareket” olarak  kınadı. 11 

22 Temmuz 1925'te  Troçki'nin Bordiga'nınki gibi “bireyci kavrayış” a sahip olmakla suçladığı “i " leri noktalayarak”  L'Unita (Unity) ' de yayınladı. Bordiga'nın ve Troçki'nin Enternasyonal'e karşı pozisyonları daha da yakınlaştı: 4 Temmuz 1925'te L'Unita, ultra-solcu Napoliten [Bordiga] 'nın Leon Davidovich [Trotsky] ile dayanıştığı bir makalesi yayınladı. İçinde Troçki nin "devrimci partinin başına gelmeye en layık ”kişilerden biri olduğu söylendi.(13) 

Daha sonra, lider Scoccimarro , Bordiga'yı Troçkizm ile ittifak yapmakla suçluyor .

1926'da Gramsci, Troçkist anlayışların eleştirisini yineledi.14 Ekim 1926'da, zaten PCI'nin genel sekreteri olan Gramsci, SSCB'nin Komünist Partisi'nin MK'sine o zaman  Stalin ve Buharin önderliğinde çoğunluk, ve  Kamenev, Zinoviev ve Troçki önderliğindeki azınlık olarak bölünmeden endişe duyduğunu belirten uzun bir mektup yazdı. .

Gramsci, sınıf düşmanı emperyalizmin, iç krizin Devrimi “felakete” ve işçi devletinin sonuna yönleneceğini umduğu konusunda ikaz ederek , devrimci sorumlulukla hareket ediyordu. O, “Bizim partilerin, kitleleri sosyalizmin genel perspektifte çalışacak (SBKP içinde) bir mücadele birliğini görmek istiyor, görüyor. " Gramsci, Sovyet liderlerini büyük devrimci çalışmayı yok etmemeye çağırıyor. 

Ancak Gramsci iki grup arasında eşitlikçi bir pozisyon almıyor: azınlığı en ağır şekilde kınıyor ve çoğunluğu net bir şekilde destekliyor: 

“Muhalefetin tutumu CC'nin bütün politik çizgisini etkiliyor.. biz  SSCB Komünist Partisi' CC'sinin çoğunluğunun politik çizgisini temel olarak doğru kabul ediyoruz. "

Gramsci yazısına devam ediyor: 

“Muhalefet bloğunun ideoloji ve pratiğinde, sosyal demokrasi ve sendikalizm geleneği tam olarak yeniden doğmuşluğu vardır ...” 

CI [Komünist Enternasyonal] 'in lideri olarak Gramsci, Sovyet yoldaşları ile onlara tavsiyede bulunma ve onların taleplerinde (yerine getirmede) eşit şartlarda hissediyor: 

“Partide işçi devletini yöneten sağlam bir birlik ve sıkı disiplin, proleter hegemonyasını sağlayabilir.” 

Nezaketle ve hatta kardeşçe ama tavizsiz bir şekilde, muhalefet liderlerinin tavrını kınıyor: "Zinovyev, Troçki ve Kamenev Yoldaşlar , devrim için bizi eğitmede çok yardımcı oldular, birkaç defa bizi enerjik ve şiddetli bir şekilde düzeltdiler ve öğretmenlerimiz oldular. Bu durumun ana sorumluluları olarak, dikkatimizi onlara yöneltiyoruz.  ”Durumun ciddiyeti göz önüne alınırsa", “ her komünist ve enternasyonalist en büyük fedakarlıkları yapmaya istekli olmalıdır ”diye hatırlatıyor Gramsci. Ne yazık ki muhalefet, Gramsci'nin taleplerini görmezden geldi ve tecrit edilinceye, yenilgiye uğratılıncaya kadar parti karşıtı  ve Sovyet Sosyalizmine karşı bölücü faaliyetlerinde ısrar ettiler.

Ayrıca 1926'da Üçüncü Parti Kongresi için Lyon Tezleri hazırlandı. 32 numaralı tez, Troçki'nin savunduğu, parti içindeki hiziplerin veya grupların varlığını açıkça mahkum etmekte.

“fraksiyonların ve mücadelesinin  varlığı, aslında, bu nedenle zarar gören ve diğer sınıfların etkisine yolu açan proleter partinin özüyle bağdaşmaz”.16 

Yukarıda belirtilen kongrede Bordiga liderliğindeki aşırı sol yenilgiye uğradı, ve  buna muhalefet hizipliği oluşturarak tepki gösterdi. Partinin en yüksek lideri olarak Gramsci'nin yazdığı cevap şu oldu:

“Partinin bütün unsurlarının Merkez Komiteye sadakati sadece salt örgütsel ve disiplinsel  bir pratik değil, aynı zamanda devrimci etiğin gerçek bir ilkesi olmalıdır.” 

Gramsci partiyi “homojen bir bloğa” dönüştürmeye, Merkez Komitesi'nin kongreler arasında otoritesini sorgulama maya ve fraksiyonel girişimleri azaltmaya  çağırıyor.17 Onun için “sınıf düşmanı” nı yenmenin tek yolu budur. Makalenin açıklığı, Troçkist manipülatör Livio Maitan'ın küstah bir şekilde Gramsci “eğilim hakkını yeniden onaylamaya devam ediyor" demesini engellemiyor” 18

Muhtemelen 1930'da hapishanede yazılan “Bireysel İnsan ve Kitle İnsan” makalesinde Gramsci bir kez daha Troçki'ye sert bir şekilde saldırıyor:

“Denilebilir ki kendisini 'Batı yanlısı' olarak tanıtan Bronstein (yani Troçki) “ aslında  bir kozmopolit di, yani,  yüzeysel olarak ulusal ve yüzeysel olarak Batı yanlısı veya Avrupalıydı. Öte yandan Ilych (yani, Lenin) derinden ulusal ve derinden Avrupalı ​​idi. Bronstein (Troçki) anılarında  teorisinin doğruluğunu gösterdiğininin söylendiğinden bahseder ... on beş yıl sonra ... gerçekte, onun teorisi, on beş yıl öncesinde de yanlıştı, on beş yıl sonrasındada. ”19

Cezaevinde yazılan bir başka makalede, Troçki'nin İtalyan Marksist teorisyen Labriola'yı “amatörlükle” le suçlamasına kızar ve “bu onun (Troçkinin) bilinçsizce sözde-bilimsel ukelalıklarını yansıtır” [20] Bu, şüphesizki, Troçki'nin tipik davranışı ve takipçilerinin karakteristik özelliğidir,  yani “sürekli”.

Gramsci, “ Üretim ve İşçiliğin Rasyonelleştirilmesi” başlıklı makalesinde , “Leon Davidovich'in eğilimi” olarak adlandırdığı “ dışsal, zorlayıcı araçlarla üretimde disiplini ve düzeni hızlandırmaya” ve baskının  “hatalı” biçimde uygulanmasına karşı Troçkizme tekrar saldırır.21

Togliatti yazısında şunu anlatıyor;

 "" Gramsci '1930 yılında,, kendisi gibi hapsedilen bir yoldaşın, Troçkinin etkisi altında kalmaya yöneldiğini öğrenir, uzun bir tartışma yürütmeden, cezaevlerinde önemli bir sloganı” başlatır; ""Troçki faşizmin bir fahişesidir. ”22

Troçkistler, Gramsci'nin eleştirilerine  iftiralar temelinde cevap verirler: şu anki “Militan” ın belli bir Claudio Villa sı, ona (Troçkiye) onun sözde “teorik ve politik sınırlamalar” ıyla yaklaşıyor ve “Gramsci'nin idealist damarı, Troçki'nin bilimsel analizinin yerini alıyor.”

Başka bir Troçkist iftiracı, Gramsci'yi Stalini, yani “Bolşevik parti”yi eleştirmediği için “teorisinde kafa karışıklığı”  teşvik ettiği için suçlar.

Bu birey, Gramsci'nin esir alınmadan önce son mektubunun, Stalli'nin“ Sol Muhalefet ”e karşı bürokratik muamelesiyle ilgili olarak Togliatti'yi hedef alan bir protesto olduğunu yazma cesaret i gösteriyor.” 23 

Bir başka Troçkist, Gramsci'nin Troçki'ye yönelik eleştirisinin “tutarsızlığı”nın İtalyan ın “büyük ihtimalle” Troçki'nin “sürekli devrim” hakkındaki makalelerini bilmediğinden kaynaklandığını ileri sürüyor . [24] Troçkistleri rahatsız eden şey, Gramsci nin CPSU'nun Bolşevik çizgisine açık ve net desteğidir ki bunu Troçkistler kötü niyetle süsleyen bir tavırla şöyle açıklıyorlardı; “1924 ve 1926 yılları arasında Gramsci eleştirisizdi ve Bolşevik Parti'de iç demokrasi sistemine son veren Stalinist bürokrasiye uyuyordu.25

Gramsci'nin yanlış adlandırılan “Stalinizme” Karşı Olduğu Tamamen yalandır

Ne özgürlük ne de esaret altında, hiç bir zaman, Antonio, 1926'dan beri Yoldaş Joseph Stalin'in etrafında toplannmış olan Bolşevik Partinin önderliğine karşı, bırakalım kınamayı,  eleştirel bir yorum yapmadı . Macchiocchi bunu kitabında açıkça şöyüyor : “Gramsci 'Stalin'in Çizgisini Onaylıyor .” 25

Artan güçle kınıyanlar, komünist liderlik içindeki muhalefetdi. Bunu, Moskova'da bulunan ve çoğunluk ile muhalefet arasındaki mücadeleyle ilgili olarak Sovyet yoldaşlarına gönderdiği mektubu anlamayan Togliatti'ye kızgın bir şekilde şöyle der : “Tüm gözlemlerimiz  muhalefete (Troçki ve Zinovyev'e ) yöneliktir." 26

” Bolşevik Parti'nin 15. Kongresi için Ekim 1927'de, raporlar hazırlanırken, üyelerin büyük çoğunluğu, 740.000, Merkez Komite'nin pozisyonu lehine oy kullandı ve sadece 4,000 Troçkist ve Zinovyev bloğu lehine oy kullandı. .

Gramsci, bu gerçeği hapishanedeyken biliyordu ve Merkez Komitesi'nin zaferini şartsız kutladı. 1932'den sonra “Üretim ve İşçiliğin Rasyonelleştirilmesi”  hapishanede yazdığı makalesinde şöyle yazıyor: “Onun (Troçki'nin) eğilimi ile ilgili tüm problemlerin  genel yaklaşımı göz önüne alındığında, bu mutlaka bir Bonapartizm biçimine yol açacaktır: Bu nedenle onun eğiliminin ezilmesi için acil bir gereksinim vardır: Onun endişeleri doğruydu ama pratik çözümleri kökten  yanlıştı ... üretim ve iş örgütlenmesinde doğrudan ve dolaylı baskı ilkesi doğruydu, ama aldığı biçim yanlıştı; askeri model onun için feci bir önyargı haline geldi. ”25

Gramsci, Troçki'nin grubunun ezilmesi gerekliliğini savunurken, 1926'da Stalin, Buharin, Rykov , Dzerzhinsky, Tomskiy , Voroshilov, Orjonikidze , Kalinin, Molotov, Voroshilov, Kaganovich , Malenkov Zhdanov, Budyonni , Mikoyan ve diğer eski Bolşevikler tarafından yönetilen Partinin çoğunluğunu savunuyordu. 1927'de Troçki, Zinovyev ve Kamenev Parti'den ihraç edildi. İki yıl sonra Bukharin, Rykov ve Tomsky ülkenin siyasi liderliğinden uzaklaştırıldı.

Gramsci, Stalin ile merkez çekirdeği olarak sağlamlaştırılan çoğunluğu her zaman destekledi. “Enternasyonalizm ve Ulusal Politika” başlıklı hapishanedeki makalesinde , cahil sansürcülerinin kafasını karıştırmak için, bu lider yoldaşın gerçek adı olan, Joseph Vissarionovich'in İtalyanca çevirisi olan, kod olarak Giuseppe Bessarione' ismini kullandığı Stalin'in pozisyonlarını destekliyor. .

Gramsci, uluslararası ve ulusal arasındaki diyalektik birlik konusunda ısrar ediyor. Troçki'nin pozisyonlarına karşı, Lenin, Stalin ve Bolşeviklerin, aynı zamanda uluslararası bir sınıf olan, işçi sınıfının stratejisinin ulusal yönünü dikkate almanın önemi konusundaki görüşünü savunuyor.

Gramsci nedenlerine, Troçki'ye saldırısını Lenin'in “saçma bir şekilde sol” olarak gördüğü Troçkinin yanlış“sürekli devrim” teorisine bir kez daha karşı çıkarak sona veriyor :

“Eski mekanizmanın bu modern biçiminin teorik zaaflarının, genel bir tahminin  dogma olarak sunulmasından başka bir şey olmayan ve kendisini somutda ya da gerçekte göstermediği için yok eden, sürekli devrim genel teorisi ile maskesi düşmüştür.25 

Yoldaş Togliatti'nin gözlemlediği gibi Stalin'in makalelerinin 1924-1926 yılları arasında lider Gramsci'nin olgunlaşması sürecinde “derin bir etki yaratması”, Troçkistler ve burjuvazi için derin bir rahatsızlıktır.25  Emilio Sereni, teorisyen ve henüz dejenere olmayan PCI, Gramsci'nin Not Defterleri ve Sovyet lideri Andrei Zhdanov'un fikirleri ile Aleksandrov'un Felsefe Tarihi kitabında ifade edilen benzer unsurları gözlemliyor.25

Sovyetler, Gramsci'yi faşist cezaevlerindeki korkunç esareti sırasında asla terk etmediler. Gramsci'nin yeğeni, müzisyen Antonio Gramsci Jr., Amcamın Rusya'sı kitabında, Sovyet liderlerinin Gramsci'nin baldızı Tatiana Schultz'a sürekli olarak tüm maddi ihtiyaçlarını karşılayan fon sağladığını ve böylece mahkuma (Gramsci) bakmaya devam edebildiğini açıkladı.25 Ayrıca faşist mahkumlarla bir değişim denediler ancak bu gerçekleşmedi. Fransız Komünist entelektüelleri Vaillant-Couturier ve Barbusse, Uluslararası ve SSCB'nin sempatisini taşıyan Antonio Özgürlüğü Komitesi'ni kurdular.

17 Temmuz 2003'te İtalyan gazetesi Corriere della Sera, Gramsci'nin karısı ve kız kardeşi tarafından Aralık 1940'ta Stalin'e gönderilen SSCB'nin Hapishane Defterlerini yayınlamasını talep eden, daha önce yayınlanmamış bir mektupu yayınladı. Mektup, Gramsci'nin dünya komünizminin baş temsilcisi olarak Stalin'e ve partisine tam güven duyduğunu ortaya koyuyor.25

Gramsci ve Scoccimarro , işçi sınıfının devrimci mücadelesine zarar veren Troçkist sapmalara karşı politik mücadeleye büyük katkılar sağlıyor.

Kaynak: Jose Antonio Egido , os Manos fuera del camarada Antonio Gramsci! Templando El Acero , 2013.

http:/www.librosml.blogspot.com

Translated from the Spanish by George Gruenthal.
Kaynak
http://www.revolutionarydemocracy.org/rdv20n2/Gramsci1.htm 

Türkçeye Çeviri
Erdoğan A
Ekim 10-13 2018

http://neodemocracy.blogspot.com/2017/11/gramsci-rejected-ideas-of-trotsky.html

Endnotes:

1. Roberto Massari, “Trotsky and Gramsci,” In Defense of Marxism, No. 13, July 2006.

2. Livino Maitan, “The Revolutionary Marxism of Antonio Gramsci,” written in 1987, http://www.lcrlagauche.be/cm/index.php?option=com_content&view=article&Itemid=53&id=738

3. Written in his 1922 preface of his book 1905.

4. Notes on Machiavelli, on Politics and on the Modern State, Lautaro, Buenos Aires, 1962, p. 56.

5. The letter is available in French at http://www.marxists.org/francais/gramsci/works/1922/09/gramsci_090822.htm

6. “Letter to Togliatti, Terracini and Others,” Antologia, edited by Manuel Sacristan, Siglo XXI, Mexico, 1970, p. 137.

7. Lenin, “The Historical Meaning of the Inner-Party Struggle in Russia,” Collected Works, Vol. 16.

8. Lenin, “Disruption of Unity Under Cover of Outcries for Unity,” Collected Works, Vol. 20.

9. Lenin, “Trotsky’s Diplomacy and a Certain Party Platform,” Collected Works, Vol. 17.

10. Lenin, “The Break-Up of the ‘August’ Bloc,” Collected Works, Vol. 20.

11. Gramsci and the Revolution in the West [Gramsci y la Revolucion de Occidente], Maria Antonieta Macchiocchi, Siglo XXI, Mexico, 1976, p. 96.

12. Antonio Gramsci. The Building of the Communist Party 1922-26 Antonio Gramsci. La construccion del Partido Comunista 1922-1926], Dedalo Editions, Madrid, 1978, p. 119.

13. See the complete letter at http://www.marxists.org/francais/bordiga/works/1925/02/bordiga_19250208.htm

14. The Building of the Communist Party, pp. 329-330.

15. “Letter to the Central Committee of the Communist Party (Bolshevik) of the Soviet Union,” October 14, 1926, Antologia, op. cit., pp. 200-207.

16. Gramsci and the Revolution in the West, op. cit., p. 334.

17. In a report published by L ’Unita on February 24, 1926, Antonio Gramsci, The Building of the Communist Party... op. cit. , p. 152.

18. Livio Maitan, “The Revolutionary Marxism of Antonio Gramsci” [“Le marxisme revolutionaire de Antonio Gramsci”], written in 1987, http://www.lcr-lagauche.be/cm/index.php?option=com_content&view=article&Itemid=53&id=738

19. Antologia, p. 284.

20. “Antonio Labriola,” Antologia, p. 382.

21. Notes on Machiavelli..., op. cit., p. 300 and 301

22. Palmiro Togliatti, Gramsci, Riuniti, 1967, Rome, p. 36.

23. Chris Harman, “Antonio Gramsci: Anti-Capitalist Leader,” http://www.enlucha.org/site/?q=node/15832

24. “The Revolutionary Marxism...”, op. cit.

25. Claudio Villa “Antonio Gramsci and the Italian Revolution”, Frederick Engels Foundation, http://www.fundacionfedericoengels.org/index.php?option=com_content&view=article&id=149:antonio-gramsci-y-la-revolucion-italiana&catid=49:marxismo-hoyno11&Itemid=101