Orhan Pamuk Nobel Ödülü Üzerine Son Defa

Benimde yazdığım site dahil, bir sürü İlerici sitede konu üzerine böylesine duygusal ve şakşakcı tavır alan yazıların oluşmasına, ve hele onu Nazım Hikmetlerle, Yılmaz Güneylerle aynı seviyeye getirmelerine üzülerek şahit olmam nedeniyle olaya bir defa daha açıklık getirmek gereği zorunluluğu duydum.

Devrimci Demokratlar olaylara duygusal değil bilimsel açıdan yaklaşırlar. Olaylara ve konulara yaklaşım ve tavırlarımızı belirleyici olan sağ kesimin aynı olay yada konuda “nasıl” tavır aldığı yönünde olamaz. Orhan Pamuğun NOBEL ödülü almasına sağ kesim duygusal şövenist bir temelde “karşı” bir tavır alıyor diye, SOL kesimin “ellerine sağlık”, “seninle gurur duyuyoruz” vb duygusal temelde “taraftar” bir tavır almasını hiç bir ciddi solcu savunamaz.

Sağ ve sol belirli dönemlerde “kavram” olarak ayni şeye karşı yada taraftar olabilirler. Belirleyici ve farklı olan bu tavrın ideolojik temeli ve ideolojik yaklaşım biçimleridir. Günümüzde “bağımsızlık” çığlıkları atan burjuva şöven sağ ile , devrimci demokratların savunduğu ve hedeflediği “ bağımsızlık” arasındaki farkın “bilimsel” olarak bilincinde olduğumuz için “bağımsızlık” kavramını sırf şövenist sağ kullanıyor diye terk etme diye bir tavrımız, yada anlayışımız olmadı, olamaz. Ancak görülüyorki AB ve burjuva “Batı” Demokrasisi hayallerinden yola çıkan bazı SOL kesim, bu “bağımsızlık” anlayışını tamamıyle terk etmiş bir tavırda.

Orhan Pamuk çok iyi bir insan olabilir, bizim onun beyninin içine girip ne düşündüğünü anlama imkanımız olmadığı için, onun sırf Ermeni konusunda (emperyalist) görüşü tekrar ettiği temelindede, ne onu savunur, nede karşı cıkarız, biz bir bütün içinde , onun anti-emperyalist ve Devrimci Demokrasi mücadelesinde hangi saflarda olduğunu, ancak onun pratiği ve yazılarının ışığında belirleyebiliriz.

1970 lerdeki bir Pol-Der üyesi Polisin anti-emperyalistliği ile, (School of Amerika) “Amerika okulu”nda işkence eğitimi görmüş bir Polisin anti-emperyalistliği nasıl farklı idi ise, bir Yılmaz Güneyin, Nazım Hikmetin anti-emperyalistliği ve ilericiliği ile , Amerikada IWP (Uluslarası Yazı Programı)nda eğitim görmüş Orhan Pamuğun (anti-emperyalist liği katmıyorum bile) ilericiliği de o kadar farklıdır.

Emperyalistler yıllardır sadece “meta” üretimi ile uğraşmıyorlar. Var olan sömürü düzeninin devamını ve sağlamlığını sağlayabilmek için “düşünce” , “tavır” ve “pratik” üretimleri doğrultusunda bir sürü gizli/ açık okullarla gerçekleştiriyorlar. Subayından, Polisine, Pratik eğitimler, Profesöründen, Yazarına “düşünce” eğitimleri....

Orhan Pamuk 1985-1988 yılları arasında ABD Devlet Bakanlığının en büyük destekcici olduğu IWP (Uluslarası Yazı Programı) na katılmıştır. Benim iddiam değil, resmi sitenin kendi ağzıyla ;

“”Amerika Devlet Bakanlığı bu programın en büyük destek kaynağıdır. IWP aynı zamanda dışardaki Amerikan şirketlerinden ……….. destekle Iowa Üniversitesine gelen……...””

“””IWP yazarları, Amerikanın ve diğer ülkelerin daha komplex bir anlayışı ile, DÜŞÜNCE ŞEKİLLENDİRİCİLERİ olarak anavatanlarına geri dönerler. Onlar bu yazma ve birbirini etkileme şansıyla güçlenirler, politik baskı ve etkiden özgür..””

Açıkca belirtiyorlar ki ordan mezun olacak olanlar ABD nin koruması ve desteği altında , güçlenip, politik baskı ve etkiden özgür olacaklar.
AB ci SOLcular hemen “ iyide Türkiyede dava açıldı hakkında” diyecekler… Emperyalist Burjuva Demokrasisinin hayalleri ile yaşıyan bu tür solcular, kapitalistlerin pazarlama da “publicity stunt” dedikleri “tanıtma ve reklam “ oyunlarını hiç duymamışlar. Gerçi olay sadece pazarlama idi diye bir iddiam yok, ama Türkiyeye baskı, NOBEL ödülü vb gibi geniş çaptaki planı içeren en önemli parçalarından birisini bu “mahkeme ve dava” “publicity stunt” ı oluşturuyordu.Time dan Washıngton posta kadar bir sürü basın yorumları ve haberleri bu olayın onun geniş çapta tanınmasına ve kitaplarının satılmasına büyük katkı sağladığına yer verir, “publıcty” der, ama orda kalır, çünki onun kitaplarını basanlar, onların gazete ve mecmualarının da ortakları yada sahipleridir.

Orhan pamuğun, bırakın halkın içinden zorluklara, baskılara , kimi zaman işkence ve (ABD yi sürgün saymazsak) sürgünlere rağmen halka mal olan bir yazar olmadığını , Ahmet Yıldızın “Orhan Pamuk’a ve yandaşlarına ivedi yanıtlanması dileğiyle birkaç soru” yazısı, Ergin Yıldızoğlu nun” Orhan Pamuk kimin için yazıyor “ yazısı ve yüzlercesi onun bir yazar olarak Türkiyenin yarattığı yukarda bahsettiğim “halktan gelen”, “halka mal olan” yazarlar seviyesinde olmadığını net bir şekilde ortaya koyar.

Konuyu fazla uzatmağa gerek yok NOBEL i verenlerin onun neden hak ettiğini basın bildirisinde özetlemişler zaten;


```” NOBEL ödülü Kentinin melankolik ruhunun izlerini sürerken kültürlerin birbirleriyle çatışması ve örülmesi için yeni simgeler bulan”. Orhan Pamuk’a verilmiştir. ```NOBEL Basın Bildirisi

Eemperyalizmin “demokrasi ve özgürlüklerin” şampiyonu, koruyucusu ( bu nedenlede ihracatcısı ) olduğu, dünyadaki çatışmaların ezilen, sömürülen ve köleleştirilen halklarla emperyalistler arası değilde kültürlerin birbirleriyle çatışması olarak insanlara yutturulmaya çalışıldığı günümüzde , bu doğrultuda “düşünce ve tavır” üretecek her “yetenekli” , yeteneği ölçüsünde desteklenecek ve ödünlenecektir. Hele birde üzerine oyunlar oynanan bir ülkedenseler “yeteneksiz” bile olsalar, hizmetlerinin karşılığında emperyalistler tarafından ödünlenirler. Avrupa bu “yeteneksiz” ama beslenen Türkiyelilerin örnekleriyle dolu.

Emperyalist ideoloji doğrultusunda “düşünce” üretimine hizmet eden bir insanın aldığı bir ödülden “Yıllar yıllar sonra belki dünya üzerindeki birileri Orhan Pamuk'un da adını unutacaklar, ama Türkiyeli bir yazardı, Nobel Türkiye'ye gitmişti diyecekler.””” diyerek gurur duymamız gerektiğini savunmakda ayni şekilde duygusallığın ve/yada şövenizmin batağına düşmektir.

Olayla ilgili olarak , Milliyetci maskesi altında (aslında özde Orhan Pamuktan pek farklı olmayan) Ertuğrul Özkök Türklüğünün “bir tarafı” karşı çıkar, ama Türklüğünün “öbür tarafı” gurur duyar , Sol cu maskesi altındakilerin AB ciliğinin bir tarafı (Fransa yasası nedeniyle) karşı çıkar, ama AB ciliklerinin diğer yanı NOBEL ödülünden “gurur” duyar. Yani iki tarafında çıkış temeli ya çıkarcı yada subjektif/duygusal bir temelde.

Burda aslında sevinecek bir sonuç var. Bir tarafta AB ciler, diğer tarafta gizli/açık ABD ciler olaydan gurur duyuyorlar ve böylece anti-emperyalist saflardaki tercih yerlerini de ortaya koymuş oluyorlar.

Erdogan Ahmet
Ekım 16, 2006